Ավարտելով ֆուտբոլիստի կարիերան «Մանչեսթեր Յունայթեդի» նախկին պաշտպան Ռիո Ֆերդինանդը անցել է աշխատանքի բրիտանական հեռուստաընկերությունում: Եվ նույնիսկ ունի իր հեղինակային հաղորդումը` «Rio Meets», որի ընթացքում նա հարցազրույց է վերցնում իր նախկին կոլեգաներից: Այս անգամ Ռիոյի հյուրն է «Չելսիի» արդեն նախկին հարձակվող Դիդյե Դրոգբան:
Ֆերդինանդ- Դիդյե, շնորհավորանքներս չեմպիոնության կապակցությամբ, ի՞նչպես են գործերը:
Դրոգբա- Հոյակապ, ուղղակի հոյակապ: Անհավանական զգացողություն է վերադառնալ ակումբ և միանգամից դառնալ երկրի չեմպիոն:
Ֆերդինանդ- Հիշելով ավարտված մրցաշրջանը, կարո՞ղ ես նշել այն կարևոր պահերը, որոնք կապված են քո անձի հետ. այս ֆուտբոլային տարում:
Դրոգբա- (մի քանի վարկյան մտածելուց հետո). Դե կարծում եմ այդ պահերից մեկը անկասկած իմ առաջին խաղն է «Ստեմֆորդ Բրիդջում», «Չելսի» վերադառնալուց հետո: Այդ պահին երկրպագուների աջակցությունը ուղղակի ֆանտաստիկ էր: Նաև մի քանի կարևոր խաղեր ընդհանուր թիմի համար: Օրինակ «Մանչեսթեր Յունայթեդի» հետ խաղը «Օլդ Տրաֆֆորդում»: Այդ օրը ես մրցաշրջանում առաջին անգամ խաղը սկսեցի մեկնարկային րոպեներից և գոլի հեղինակ դարձա, որը առաջինն էր «Չելսիի» կազմում, երբ 2012-ին ես հեռացա ակումբից:
Ընդհանուր առմամբ այդ խաղը մեզ համար շատ կարևոր էր: Դրանից առաջ մենք խաղացել էինք «Մանչեսթեր Սիթիի» հետ և ցանկանում էինք փորձել, արդյո՞ք կկարողանանք այդպիսի պայքար մղել նաև «Յունայթեդի» հետ: Փաստորեն կարողացանք և դա արեցինք բարձր մակարդակով:
Ֆերդինանդ- Առհասարակ, երբ թիմը իր առջև կոնկրետ նպատակներ է դնում` տիտղոսներ հաղթելու առումով, և գտնվում է պրոցեսսի մեջ, մրցաշրջանի ընթացքում գալիս է մի պահ, երբ ֆուտբոլիստները մտածում են. «հմմմ... բայց չէ որ, մենք իրոք կարող ենք հաղթել այս մրցաշարում »: Քեզ մոտ, ե՞րբ առաջացավ այդ զգացողոթյունը:
Դրոգբա- Այո, դա ինձ ծանոթ է: Կարծում եմ այդ զգացումը առաջացավ «Տոտենհեմից» կրած պարտությունից հետո: Հիշում եմ տղաների ռեակցիան այդ պահին: Մրցաշրջանի տվյալ հատվածում, եթե լինենք անկեղծ` մենք իրոք հոգնել էինք: Դժվար է ամբողջ մրցաշրջանի ընթացքում ցուցադրել բարձր մակարդակի ֆուտբոլ: Այդ ընթացքում մենք միգուցե չէինք ցուցադրում այն խաղը, որը մեր ուժերի սահմաններում էր: Այնուամենայնիվ մենք կարողացանք արդյունք ապահովել և քայլ առ քայլ մոտեցանք մեր նպատակին: Կարծում եմ այդ պահին էլ հասկացանք, որ չնայած դժվարություններին. կարող ենք հաղթել Անգլիայի Պրեմիեր լիգան:
Ֆերդինանդ- Դու աշխատել ես Ժոզե Մոուրինյոյի հետ երկու տարբեր ժամանակահատվածներում: Կարող ես համեմատել նրա նախկին և ներկա
«Չելսի»-ները: Կա արդյոք տարբերություն և ո՞րն է ավելի լավը:
Դրոգբա- Կարծում եմ նախկին «Չելսին» ավելի լավն էր և հզոր: Այնտեղ իմ վրա ավելի շատ շեշտը դրված էր որպես ֆուտբոլիստի: Եվ հետո ինձ թվում է կա տարբերություն: Քանզի հին «Չելսին» ավելի փորձառու էր: Երբ ես միացա ակումբին, ֆուտբոլիստների միջին տարիքը` 25 էր: Բացի դրանից այն թիմն ուներ` Ֆրենկ Լեմպարդ, Կլոդ Մակելելե, Վիլլյամ Գալլաս: Իսկ այսօրվա «Չելսին» դեռևս «երիտասարդ» է, ու ես վստահ եմ, որ ֆուտբոլիստները կսկսեն աճել և զարգանալ, որպեսզի հասնեն նորանոր հաջողությունների:
Ֆերդինանդ- Այդուհանդերձ, այդ երկու թիմերից ո՞րն է ավելի ուժեղ:
Դրոգբա- Դե... Կարծում եմ ինձ հետ կհամաձայնես, որ ավելի ուժեղ էր Մոուրնյոյի առաջին «Չելսին»: Ամեն դեպքում մենք այն ժամանակ հասել ենք ավելիին` քան այսօրվա թիմը: Ավելի շատ տիտղոսներ ենք նվաճել և տրամաբանական է ասել, որ նախկին «Չելսին» ավելի հզոր էր: Միևնույն դեպքում լեզուս չի պտտվի ասել , որ այսօրվա «Չելսին» լավը չէ: Այս ամբողջ մրցաշրջանի ընթացքում թիմը եղել է մրցաշարային աղյուսակի բարձունքում և արժանիորեն հռչակվել է չեմպիոն: Կարծում եմ դեռ վաղ է այսօրվա թիմին գնահատական տալ:
Ֆերդինանդ- Ո՞րն է քո ապրած ամենալավ պահը «Չելսիում»:
Դրոգբա- Դե իհարկե հաղթանակը Չեմպիոնների լիգայում: Այդ պատմությունն ուղղակի նման է հեքիաթի. հատկապես այն, որ մենք պարտվեցինք այն եզրափակչում երբ...
Ֆերդինանդ-(ընդհատում է) Ես հենց այդ եզրափակչի մասին էի ուզում հարցնել: Այդ խաղում դու կարմիր քարտ ստացար, որն իմ կարծիքով միանգամայն արդարացի էր: Եվ այս ամենն օգնե՞ց քեզ վերականգնվելու 2012թ -ի այդ խաղին` դառնալով ավելի ուժեղ ու պայքարող ֆուտբոլիստ:
Դրոգբա- Այո, ես նույնպես դա նկատի ունեի: Ես շատ լավ հիշում եմ, որ այդ խաղին ասեցի մարզչին. «Պետք է փոխել տակտիկական սխեման և խաղալ երկու հարձակվողով` Ես և Նիկոլա Անելկան » : Բայց մենք այդպես էլ շարունակեցինք խաղալ 4-3-3 տակտիկական դասավորությամբ...
Ֆերդինանդ-(ընդհատում է) Դու նույնիսկ դա էլ ես հիշու՞մ:
Դրոգբա- Դե ինչպես տեսնում ես հիշում եմ (ծիծաղում է): Ձեզ համար հեշտ էր պաշտպանվել մեր ընտրած 4-3-3 -ի դեմ: Իսկ ես կարծում էի, որ ունենալով առջևում երկու հարձակվող` մենք ավելի շատ շանսեր կունենանք մեն-մենակ մնալու պաշտպանների հետ: Դա մեզ հնարավորություն կտար ավելի շատ գոլային պահեր ստեղծելու:
Ինչ վերաբերում կարմիր քարտին, ապա այդ պահին ես հասկանում էի, որ իրավունք չունեմ լքելու ակումբը` չնայած ընձեռնված հնարավորություններին: Ես չէի արդարացրել երկրպագուների հույսերը և պետք է վերականգնեի նրանց վստահությունն իմ հանդեպ:
Ֆերդինանդ-Այսինքն, դու պատասխանատվության զգացում ունեի՞ր քո ուսերին: Դու քե՞զ էիր մեղադրում այդ պարտության համար:
Դրոգբա- Այո, և՛ պարտության, և՛ բաց թողած պահերի համար: Չէ որ, մենք այդ խաղում իրոք կարող էինք հաղթել, բայց չկարողացանք` մեծ մասամբ իմ մեղքով:
Ֆերդինանդ- Այդ ժամանակ հաղթեցինք մենք:
Դրոգբա-Այո, այո: Իհարկե, մենք հնարավորություն ունեինք հաղթելու, բայց հետո 2012 թվականին ես հասկացա, որ իսկական շանսը բաց թողնել հնարավոր չէ: Եթե ճակատագրով նախանշված է, որ դու պետք է հաղթես, ապա այդպես էլ կլինի, անգամ եթե երկու խաղի ընթացքում ձեր դարպասին նշանակվի երկու 11 մետրանոց հարված: Եվ այդ հարվածները չեն հասնի իրենց նպատակին` եթե ճակատագրով այդպես է նշված:
Ֆերդինանդ- Այսինքն, ըստ քեզ ամեն ինչ որոշվու՞մ է երկնքում, ու քեզ ուղեկցում է հաջողությունը: Այդպես եղավ նաև ե՞րբ դուք դուրս եկաք եզրափակիչ:
Դրոգբա- Այո, այդպես էլ կա:
Ֆերդինանդ- Եվ այսպես, 2012 թվական, Մյունխեն, հիմնական ժամանակ, գոլ, հեղինակ`Դիդյե Դրոգբա: Հետխաղյա 11 մետրանոց հարվածաշար, վճռական գոլ, հեղինակ` Դիդյե Դրոգբա: Դրանից առաջ, Անգլիայի գավաթի եզրափակիչ, գոլ, հեղինակ` Դիդյե Դրոգբա: Դիդյե Դրոգբայի ոսկե մեդալները: Ինչպիսի՞ն էր արձագանքդ այս ամենին, գիտակցելով այդ խաղերի կարևորությունը:
Դրոգբա- Գիտես, մանկության տարիներին ես միշտ երազում և հավատում էի, որ մի օր անպայման, որևէ եզրափակչում ես կդառնամ հաղթական գոլի հեղինակ: Այդ տարիներին, երբ մենք ընկերներով փողոցում ֆուտբոլ էինք խաղում, մեզանից յուրաքանչյուրը երազում էր այդպիսի պահերի մասին: Մենք պլաստմասե շշի մեջ կոնֆետներ էինք լցնում և հենց դա էլ դառնում էր մեր գավաթը:
Ֆերդինանդ-(ծիծաղում է ):
Դրոգբա- Այո իրոք զվարճալի էր, ու ամեն մեկս փորձում էր դառնալ իր թիմի հաղթական գոլի հեղինակը:
Առհասարակ կարծում եմ ֆուտբոլը դա մրցակցային ժանրի է, որը միաժամանակ միլիոնավոր մարդկանց հաճույք է պատճառում: Ինձ համար հաճելի է կարևոր խաղերում դառնալ գոլի հեղինակ և դրանով ուրախացնել երկրպագուներին, չէ որ նրանց ուզածն էլ հենց դա է: Երբ ես այցելում եմ մարզադաշտ` ցանկանում եմ տեսնել գեղեցիկ ֆուտբոլ: Այդ պատճառով երբ ես խաղում եմ , փորձում եմ ուժերիս ներածին չափով դրական պահեր պարգևել ֆուտբոլասերներին:
Ֆերդինանդ- Դու երկար տարիներ խաղացել ես համաշխարհային ֆուտբոլում և անցկացրել հարյուրավոր խաղեր, որոնցում շատ անգամներ դուրս ես եկել մեն-մենակ պաշտպանների դեմ և փորձել ես շրջանցել նրանց: Այդուամենայնիվ կարո՞ղ ես նշել այն պաշտպաններին, որոնց դեմ խաղալը քեզ համար դժվարություններ է առաջացրել:
Դրոգբա- Անկասկած առաջին տեղում դու և Վիդիչն եք: Ձեր դեմ խաղալը բավականին բարդ էր; Դա է պատճառը, որ ես այնքան էլ շատ գոլեր չեմ խփել «Մանչեսթեր Յունայթեդի» դարպասը: Բայց երբ դառնում էի գոլի հեղինակ, ապա իմ ուրախությունը կրկնապատկվում էր, որովհետև հասկանում էի` ինձ հաջողվել է գերազանցել թոփ մակարդակի պաշտպանների:
Ֆերդինանդ-(ծիծաղում է):
Դրոգբա- Եվ իհարկե ցանկանում եմ նշել նաև Կառլես Պույոլի անունը: Բացի նրանից, որ նա հիանալի պաշտպան է, նա նաև ջենթլմեն է :
Ֆերդինանդ- Բոլորս էլ գիտենք, որ դու «մեծ» տղա ես` ֆիզիկապես լավ պատրաստված: Արդյո՞ք քեզ դուր է գալիս ունենալ այդպիսի խաղընկերներ:
Դրոգբա- Դե, սկսենք նրանից, որ ես այդպիսին դարձա Անգլիայում: Ֆրանսիայում իմ խաղաոճը այլ էր: Այնտեղ ես գործում էի այսպես ասած «խաղից դուրս» գծի վրա: Այնտեղ իմ ֆունկցիաները բոլորովին այլ էին: Այնպես որ, երբ եկա «Չելսի», ինձ ադապտացվելու համար ժամանակ պետք եղավ:
«Չելսիում» սկսեցի գործել բոլորովին այլ կերպ: Քանի որ, թիմում կային այնպիսի ֆուտբոլիստներ` ինչպիսիք են Ֆրենկ Լեմպարդն ու Արյեն Ռոբբենը: Նրանք կարող էին ոչ միայն գոլային փոխանցումներ կատարել, այլ նաև գոլեր խփել: Սկզբում ես մտածում էի. «Այստեղ ես կլինեմ թագավոր, բոլորից շատ գոլեր կխփեմ», (ծիծաղում է): Բայց իրականում պետք է կիսվեի խաղընկերներիս հետ:
Ֆերդինանդ- Ո՞վ է լավագույն ֆուտբոլիստը, որի հետ դու երբևէ խաղացել ես:
Դրոգբա- (մտածում է): Անձամբ ես հարգում եմ Ֆրենկ Լեմպարդին և ամենաուժեղը համարում եմ նրան: Նա շատ աշխատասեր է: Բացի դրանից նա շատ է սիրում մտորել հենց խաղի ընթացում և կարողանում է ճիշտ ժամանակին հասկանալ, թե ինչ է պետք անել տվյալ դրվագում: Իմ կարծիքով, ֆուտբոլիստը չպետք է միայն կենտրոնացած լինի մրցակցի դարպասին, նա պետք է կարողանա վերլուծել խաղի ընթացքում:
Ֆերդինանդ- Երբ ինձ ասում են, որ Լեմպարդը բարձրակարգ խաղացող է, ես իհարկե համաձայնվում եմ ասելով, որ նա ավելի պրակտիկ ֆուտբոլիստ է: Բայց նաև նկատում եմ, որ նրա խաղը այդքան էլ մեծ բավականություն չի պատճառում. կապված օրինակ` դրիբլինգի դիմելու նրա սակավ իմացությամբ:
Դրոգբա:Այո, բայց նա շատ աշխատասեր է: Հիշում եմ ամեն անգամ մենք մարզումներից հետո մնում էինք դաշտում կատարելագործելու վերջնական հարվածները: Մենք անընդհատ աշխատում էինք մեր վրա: Եվ վերջապես նա իր մասնակցությունն ունեցել իմ խփած բազմաթիվ գոլերում:
Ֆերդինանդ- Իսկ հիշու՞մ ես քո առաջին խաղը «Ուեմբլի» մարզադաշտում: Այդ ժամանակ դու փչացրեցիր իմ ամբողջ ամառը: Ես աչքաթող արեցի քեզ, իսկ դու օգտվելով առիթից գոլ խփեցիր: Այդ պահին իրոք մենք բոլորս էլ հոգնած էինք. ծանր մրցաշրջանի վերջնամասն էր:
Դրոգբա- Այո, հիշում եմ: Ես մինչ այդ ասեցի Մոուրինյոյին. «Ես հոգնել եմ, ես կարծես մեռած լինեմ»: Բայց նա պատասխանեց, որ հերթապահեմ ձեր տուգանային հրապարակի մատույցներում, ու այդժամ անպայման կստանամ իմ շանսը: Դե իսկ երբ այդպիսի մարդիկ քեզ խորհուրդ են տալիս...
Ֆերդինանդ- Ի դեպ, ցանկացած ֆուտբոլիստ անընդհատ մոտիվացիայի կարիք ունի: Ինչպիսի՞ն է այդ գործում Մոուրինյոն:
Դրոգբա- Անկասկած լավագույններից է:Նա հաճախ էր մեզ ասում, որ բավական է նույնիսկ մեկ դրվագը: Երբ հասկանում ես որ այդպիսի մարզիչը հավատում և վստահում է քեզ, այդ պահին պատասխանատվություն ես զգում և փորձում ես ամեն գնով արդարացնել նրա սպասելիքները:
Ֆերդինանդ- Եվ այսպես ի՞նչ սպասենք քո հետագա կարիերայում: Դու այնքան մրցանակներ ես շահել այս տարիների ընթացքում: Ինչի՞ ես ցանկանում հասնել հիմա:
Դրոգբա- Կարծում եմ, ես իմ փորձով կարող եմ օգնել այնպիսի երիտասարդ ֆուտբոլիստների` ինչպիսիք են Էդեն Ազարը, Վիլլիանը, Օսկարը: Որպես ֆուտբոլիստ, ես արդեն իսկ մեծ հաջողությունների եմ հասել, նույնիսկ ավելի շատ, քան ես ակնկալում էի` երբ որոշեցի ֆուտբոլը դարձնել իմ մասնագիտությունը: Իսկ որպես մարդ, ես ցանկանում եմ կենտրոնանալ իմ բարեգործական ֆոնդի վրա: Եվ դա ընդունում եմ որպես մարտահրավեր:
Ֆերդինանդ-Արդյո՞ք այդ ցանկությունը կապված է քո անցկացրած մանկության հետ:
Դրոգբա- Կարծում եմ այո: Իմ մանկության տարիներին մենք բազմամարդ ընտանիքով ապրում էինք բավականին փոքր տան մեջ: Հայրս բացի մեզանից օգնում էր նաև իր քույրերին և եղբայրներին: Ամեն ինչում պետք էր կիսվել մնացածի հետ: Արդյունքում դա դարձավ իմ կյանքի սկզբունքներից մեկը: Եվ հիմա ես շարունակում եմ կիսվել այն ամենով` ինչ ունեմ: Իմ ֆոնդի շնորհիվ կիսվում եմ երեխաների հետ:
Ֆերդինանդ-Դիդյե, շնորհակալություն հարցազրույցի համար: Հաջողություն:
Դրոգբա- Հաջողություն:
Ցանկության դեպքում կարող եք դիտել նաև տեսանյութը:
Ֆերդինանդ- Դիդյե, շնորհավորանքներս չեմպիոնության կապակցությամբ, ի՞նչպես են գործերը:
Դրոգբա- Հոյակապ, ուղղակի հոյակապ: Անհավանական զգացողություն է վերադառնալ ակումբ և միանգամից դառնալ երկրի չեմպիոն:
Ֆերդինանդ- Հիշելով ավարտված մրցաշրջանը, կարո՞ղ ես նշել այն կարևոր պահերը, որոնք կապված են քո անձի հետ. այս ֆուտբոլային տարում:
Դրոգբա- (մի քանի վարկյան մտածելուց հետո). Դե կարծում եմ այդ պահերից մեկը անկասկած իմ առաջին խաղն է «Ստեմֆորդ Բրիդջում», «Չելսի» վերադառնալուց հետո: Այդ պահին երկրպագուների աջակցությունը ուղղակի ֆանտաստիկ էր: Նաև մի քանի կարևոր խաղեր ընդհանուր թիմի համար: Օրինակ «Մանչեսթեր Յունայթեդի» հետ խաղը «Օլդ Տրաֆֆորդում»: Այդ օրը ես մրցաշրջանում առաջին անգամ խաղը սկսեցի մեկնարկային րոպեներից և գոլի հեղինակ դարձա, որը առաջինն էր «Չելսիի» կազմում, երբ 2012-ին ես հեռացա ակումբից:
Ընդհանուր առմամբ այդ խաղը մեզ համար շատ կարևոր էր: Դրանից առաջ մենք խաղացել էինք «Մանչեսթեր Սիթիի» հետ և ցանկանում էինք փորձել, արդյո՞ք կկարողանանք այդպիսի պայքար մղել նաև «Յունայթեդի» հետ: Փաստորեն կարողացանք և դա արեցինք բարձր մակարդակով:
Ֆերդինանդ- Առհասարակ, երբ թիմը իր առջև կոնկրետ նպատակներ է դնում` տիտղոսներ հաղթելու առումով, և գտնվում է պրոցեսսի մեջ, մրցաշրջանի ընթացքում գալիս է մի պահ, երբ ֆուտբոլիստները մտածում են. «հմմմ... բայց չէ որ, մենք իրոք կարող ենք հաղթել այս մրցաշարում »: Քեզ մոտ, ե՞րբ առաջացավ այդ զգացողոթյունը:
Դրոգբա- Այո, դա ինձ ծանոթ է: Կարծում եմ այդ զգացումը առաջացավ «Տոտենհեմից» կրած պարտությունից հետո: Հիշում եմ տղաների ռեակցիան այդ պահին: Մրցաշրջանի տվյալ հատվածում, եթե լինենք անկեղծ` մենք իրոք հոգնել էինք: Դժվար է ամբողջ մրցաշրջանի ընթացքում ցուցադրել բարձր մակարդակի ֆուտբոլ: Այդ ընթացքում մենք միգուցե չէինք ցուցադրում այն խաղը, որը մեր ուժերի սահմաններում էր: Այնուամենայնիվ մենք կարողացանք արդյունք ապահովել և քայլ առ քայլ մոտեցանք մեր նպատակին: Կարծում եմ այդ պահին էլ հասկացանք, որ չնայած դժվարություններին. կարող ենք հաղթել Անգլիայի Պրեմիեր լիգան:
Ֆերդինանդ- Դու աշխատել ես Ժոզե Մոուրինյոյի հետ երկու տարբեր ժամանակահատվածներում: Կարող ես համեմատել նրա նախկին և ներկա
«Չելսի»-ները: Կա արդյոք տարբերություն և ո՞րն է ավելի լավը:
Դրոգբա- Կարծում եմ նախկին «Չելսին» ավելի լավն էր և հզոր: Այնտեղ իմ վրա ավելի շատ շեշտը դրված էր որպես ֆուտբոլիստի: Եվ հետո ինձ թվում է կա տարբերություն: Քանզի հին «Չելսին» ավելի փորձառու էր: Երբ ես միացա ակումբին, ֆուտբոլիստների միջին տարիքը` 25 էր: Բացի դրանից այն թիմն ուներ` Ֆրենկ Լեմպարդ, Կլոդ Մակելելե, Վիլլյամ Գալլաս: Իսկ այսօրվա «Չելսին» դեռևս «երիտասարդ» է, ու ես վստահ եմ, որ ֆուտբոլիստները կսկսեն աճել և զարգանալ, որպեսզի հասնեն նորանոր հաջողությունների:
Ֆերդինանդ- Այդուհանդերձ, այդ երկու թիմերից ո՞րն է ավելի ուժեղ:
Դրոգբա- Դե... Կարծում եմ ինձ հետ կհամաձայնես, որ ավելի ուժեղ էր Մոուրնյոյի առաջին «Չելսին»: Ամեն դեպքում մենք այն ժամանակ հասել ենք ավելիին` քան այսօրվա թիմը: Ավելի շատ տիտղոսներ ենք նվաճել և տրամաբանական է ասել, որ նախկին «Չելսին» ավելի հզոր էր: Միևնույն դեպքում լեզուս չի պտտվի ասել , որ այսօրվա «Չելսին» լավը չէ: Այս ամբողջ մրցաշրջանի ընթացքում թիմը եղել է մրցաշարային աղյուսակի բարձունքում և արժանիորեն հռչակվել է չեմպիոն: Կարծում եմ դեռ վաղ է այսօրվա թիմին գնահատական տալ:
Ֆերդինանդ- Ո՞րն է քո ապրած ամենալավ պահը «Չելսիում»:
Դրոգբա- Դե իհարկե հաղթանակը Չեմպիոնների լիգայում: Այդ պատմությունն ուղղակի նման է հեքիաթի. հատկապես այն, որ մենք պարտվեցինք այն եզրափակչում երբ...
Ֆերդինանդ-(ընդհատում է) Ես հենց այդ եզրափակչի մասին էի ուզում հարցնել: Այդ խաղում դու կարմիր քարտ ստացար, որն իմ կարծիքով միանգամայն արդարացի էր: Եվ այս ամենն օգնե՞ց քեզ վերականգնվելու 2012թ -ի այդ խաղին` դառնալով ավելի ուժեղ ու պայքարող ֆուտբոլիստ:
Դրոգբա- Այո, ես նույնպես դա նկատի ունեի: Ես շատ լավ հիշում եմ, որ այդ խաղին ասեցի մարզչին. «Պետք է փոխել տակտիկական սխեման և խաղալ երկու հարձակվողով` Ես և Նիկոլա Անելկան » : Բայց մենք այդպես էլ շարունակեցինք խաղալ 4-3-3 տակտիկական դասավորությամբ...
Ֆերդինանդ-(ընդհատում է) Դու նույնիսկ դա էլ ես հիշու՞մ:
Դրոգբա- Դե ինչպես տեսնում ես հիշում եմ (ծիծաղում է): Ձեզ համար հեշտ էր պաշտպանվել մեր ընտրած 4-3-3 -ի դեմ: Իսկ ես կարծում էի, որ ունենալով առջևում երկու հարձակվող` մենք ավելի շատ շանսեր կունենանք մեն-մենակ մնալու պաշտպանների հետ: Դա մեզ հնարավորություն կտար ավելի շատ գոլային պահեր ստեղծելու:
Ինչ վերաբերում կարմիր քարտին, ապա այդ պահին ես հասկանում էի, որ իրավունք չունեմ լքելու ակումբը` չնայած ընձեռնված հնարավորություններին: Ես չէի արդարացրել երկրպագուների հույսերը և պետք է վերականգնեի նրանց վստահությունն իմ հանդեպ:
Ֆերդինանդ-Այսինքն, դու պատասխանատվության զգացում ունեի՞ր քո ուսերին: Դու քե՞զ էիր մեղադրում այդ պարտության համար:
Դրոգբա- Այո, և՛ պարտության, և՛ բաց թողած պահերի համար: Չէ որ, մենք այդ խաղում իրոք կարող էինք հաղթել, բայց չկարողացանք` մեծ մասամբ իմ մեղքով:
Ֆերդինանդ- Այդ ժամանակ հաղթեցինք մենք:
Դրոգբա-Այո, այո: Իհարկե, մենք հնարավորություն ունեինք հաղթելու, բայց հետո 2012 թվականին ես հասկացա, որ իսկական շանսը բաց թողնել հնարավոր չէ: Եթե ճակատագրով նախանշված է, որ դու պետք է հաղթես, ապա այդպես էլ կլինի, անգամ եթե երկու խաղի ընթացքում ձեր դարպասին նշանակվի երկու 11 մետրանոց հարված: Եվ այդ հարվածները չեն հասնի իրենց նպատակին` եթե ճակատագրով այդպես է նշված:
Ֆերդինանդ- Այսինքն, ըստ քեզ ամեն ինչ որոշվու՞մ է երկնքում, ու քեզ ուղեկցում է հաջողությունը: Այդպես եղավ նաև ե՞րբ դուք դուրս եկաք եզրափակիչ:
Դրոգբա- Այո, այդպես էլ կա:
Ֆերդինանդ- Եվ այսպես, 2012 թվական, Մյունխեն, հիմնական ժամանակ, գոլ, հեղինակ`Դիդյե Դրոգբա: Հետխաղյա 11 մետրանոց հարվածաշար, վճռական գոլ, հեղինակ` Դիդյե Դրոգբա: Դրանից առաջ, Անգլիայի գավաթի եզրափակիչ, գոլ, հեղինակ` Դիդյե Դրոգբա: Դիդյե Դրոգբայի ոսկե մեդալները: Ինչպիսի՞ն էր արձագանքդ այս ամենին, գիտակցելով այդ խաղերի կարևորությունը:
Դրոգբա- Գիտես, մանկության տարիներին ես միշտ երազում և հավատում էի, որ մի օր անպայման, որևէ եզրափակչում ես կդառնամ հաղթական գոլի հեղինակ: Այդ տարիներին, երբ մենք ընկերներով փողոցում ֆուտբոլ էինք խաղում, մեզանից յուրաքանչյուրը երազում էր այդպիսի պահերի մասին: Մենք պլաստմասե շշի մեջ կոնֆետներ էինք լցնում և հենց դա էլ դառնում էր մեր գավաթը:
Ֆերդինանդ-(ծիծաղում է ):
Դրոգբա- Այո իրոք զվարճալի էր, ու ամեն մեկս փորձում էր դառնալ իր թիմի հաղթական գոլի հեղինակը:
Առհասարակ կարծում եմ ֆուտբոլը դա մրցակցային ժանրի է, որը միաժամանակ միլիոնավոր մարդկանց հաճույք է պատճառում: Ինձ համար հաճելի է կարևոր խաղերում դառնալ գոլի հեղինակ և դրանով ուրախացնել երկրպագուներին, չէ որ նրանց ուզածն էլ հենց դա է: Երբ ես այցելում եմ մարզադաշտ` ցանկանում եմ տեսնել գեղեցիկ ֆուտբոլ: Այդ պատճառով երբ ես խաղում եմ , փորձում եմ ուժերիս ներածին չափով դրական պահեր պարգևել ֆուտբոլասերներին:
Ֆերդինանդ- Դու երկար տարիներ խաղացել ես համաշխարհային ֆուտբոլում և անցկացրել հարյուրավոր խաղեր, որոնցում շատ անգամներ դուրս ես եկել մեն-մենակ պաշտպանների դեմ և փորձել ես շրջանցել նրանց: Այդուամենայնիվ կարո՞ղ ես նշել այն պաշտպաններին, որոնց դեմ խաղալը քեզ համար դժվարություններ է առաջացրել:
Դրոգբա- Անկասկած առաջին տեղում դու և Վիդիչն եք: Ձեր դեմ խաղալը բավականին բարդ էր; Դա է պատճառը, որ ես այնքան էլ շատ գոլեր չեմ խփել «Մանչեսթեր Յունայթեդի» դարպասը: Բայց երբ դառնում էի գոլի հեղինակ, ապա իմ ուրախությունը կրկնապատկվում էր, որովհետև հասկանում էի` ինձ հաջողվել է գերազանցել թոփ մակարդակի պաշտպանների:
Ֆերդինանդ-(ծիծաղում է):
Դրոգբա- Եվ իհարկե ցանկանում եմ նշել նաև Կառլես Պույոլի անունը: Բացի նրանից, որ նա հիանալի պաշտպան է, նա նաև ջենթլմեն է :
Ֆերդինանդ- Բոլորս էլ գիտենք, որ դու «մեծ» տղա ես` ֆիզիկապես լավ պատրաստված: Արդյո՞ք քեզ դուր է գալիս ունենալ այդպիսի խաղընկերներ:
Դրոգբա- Դե, սկսենք նրանից, որ ես այդպիսին դարձա Անգլիայում: Ֆրանսիայում իմ խաղաոճը այլ էր: Այնտեղ ես գործում էի այսպես ասած «խաղից դուրս» գծի վրա: Այնտեղ իմ ֆունկցիաները բոլորովին այլ էին: Այնպես որ, երբ եկա «Չելսի», ինձ ադապտացվելու համար ժամանակ պետք եղավ:
«Չելսիում» սկսեցի գործել բոլորովին այլ կերպ: Քանի որ, թիմում կային այնպիսի ֆուտբոլիստներ` ինչպիսիք են Ֆրենկ Լեմպարդն ու Արյեն Ռոբբենը: Նրանք կարող էին ոչ միայն գոլային փոխանցումներ կատարել, այլ նաև գոլեր խփել: Սկզբում ես մտածում էի. «Այստեղ ես կլինեմ թագավոր, բոլորից շատ գոլեր կխփեմ», (ծիծաղում է): Բայց իրականում պետք է կիսվեի խաղընկերներիս հետ:
Ֆերդինանդ- Ո՞վ է լավագույն ֆուտբոլիստը, որի հետ դու երբևէ խաղացել ես:
Դրոգբա- (մտածում է): Անձամբ ես հարգում եմ Ֆրենկ Լեմպարդին և ամենաուժեղը համարում եմ նրան: Նա շատ աշխատասեր է: Բացի դրանից նա շատ է սիրում մտորել հենց խաղի ընթացում և կարողանում է ճիշտ ժամանակին հասկանալ, թե ինչ է պետք անել տվյալ դրվագում: Իմ կարծիքով, ֆուտբոլիստը չպետք է միայն կենտրոնացած լինի մրցակցի դարպասին, նա պետք է կարողանա վերլուծել խաղի ընթացքում:
Ֆերդինանդ- Երբ ինձ ասում են, որ Լեմպարդը բարձրակարգ խաղացող է, ես իհարկե համաձայնվում եմ ասելով, որ նա ավելի պրակտիկ ֆուտբոլիստ է: Բայց նաև նկատում եմ, որ նրա խաղը այդքան էլ մեծ բավականություն չի պատճառում. կապված օրինակ` դրիբլինգի դիմելու նրա սակավ իմացությամբ:
Դրոգբա:Այո, բայց նա շատ աշխատասեր է: Հիշում եմ ամեն անգամ մենք մարզումներից հետո մնում էինք դաշտում կատարելագործելու վերջնական հարվածները: Մենք անընդհատ աշխատում էինք մեր վրա: Եվ վերջապես նա իր մասնակցությունն ունեցել իմ խփած բազմաթիվ գոլերում:
Ֆերդինանդ- Իսկ հիշու՞մ ես քո առաջին խաղը «Ուեմբլի» մարզադաշտում: Այդ ժամանակ դու փչացրեցիր իմ ամբողջ ամառը: Ես աչքաթող արեցի քեզ, իսկ դու օգտվելով առիթից գոլ խփեցիր: Այդ պահին իրոք մենք բոլորս էլ հոգնած էինք. ծանր մրցաշրջանի վերջնամասն էր:
Դրոգբա- Այո, հիշում եմ: Ես մինչ այդ ասեցի Մոուրինյոյին. «Ես հոգնել եմ, ես կարծես մեռած լինեմ»: Բայց նա պատասխանեց, որ հերթապահեմ ձեր տուգանային հրապարակի մատույցներում, ու այդժամ անպայման կստանամ իմ շանսը: Դե իսկ երբ այդպիսի մարդիկ քեզ խորհուրդ են տալիս...
Ֆերդինանդ- Ի դեպ, ցանկացած ֆուտբոլիստ անընդհատ մոտիվացիայի կարիք ունի: Ինչպիսի՞ն է այդ գործում Մոուրինյոն:
Դրոգբա- Անկասկած լավագույններից է:Նա հաճախ էր մեզ ասում, որ բավական է նույնիսկ մեկ դրվագը: Երբ հասկանում ես որ այդպիսի մարզիչը հավատում և վստահում է քեզ, այդ պահին պատասխանատվություն ես զգում և փորձում ես ամեն գնով արդարացնել նրա սպասելիքները:
Ֆերդինանդ- Եվ այսպես ի՞նչ սպասենք քո հետագա կարիերայում: Դու այնքան մրցանակներ ես շահել այս տարիների ընթացքում: Ինչի՞ ես ցանկանում հասնել հիմա:
Դրոգբա- Կարծում եմ, ես իմ փորձով կարող եմ օգնել այնպիսի երիտասարդ ֆուտբոլիստների` ինչպիսիք են Էդեն Ազարը, Վիլլիանը, Օսկարը: Որպես ֆուտբոլիստ, ես արդեն իսկ մեծ հաջողությունների եմ հասել, նույնիսկ ավելի շատ, քան ես ակնկալում էի` երբ որոշեցի ֆուտբոլը դարձնել իմ մասնագիտությունը: Իսկ որպես մարդ, ես ցանկանում եմ կենտրոնանալ իմ բարեգործական ֆոնդի վրա: Եվ դա ընդունում եմ որպես մարտահրավեր:
Ֆերդինանդ-Արդյո՞ք այդ ցանկությունը կապված է քո անցկացրած մանկության հետ:
Դրոգբա- Կարծում եմ այո: Իմ մանկության տարիներին մենք բազմամարդ ընտանիքով ապրում էինք բավականին փոքր տան մեջ: Հայրս բացի մեզանից օգնում էր նաև իր քույրերին և եղբայրներին: Ամեն ինչում պետք էր կիսվել մնացածի հետ: Արդյունքում դա դարձավ իմ կյանքի սկզբունքներից մեկը: Եվ հիմա ես շարունակում եմ կիսվել այն ամենով` ինչ ունեմ: Իմ ֆոնդի շնորհիվ կիսվում եմ երեխաների հետ:
Ֆերդինանդ-Դիդյե, շնորհակալություն հարցազրույցի համար: Հաջողություն:
Դրոգբա- Հաջողություն:
Ցանկության դեպքում կարող եք դիտել նաև տեսանյութը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий