ՄԱՐԶԻՉՆԵՐ ՈՎՔԵՐ ԵՐԲԵՔ ՊՐՈՖԵՍԻՈՆԱԼ ՖՈՒՏԲՈԼ ՉԵՆ ԽԱՂԱՑԵԼ

Վերջին ժամանակներս բազմիցս հնչում է  այն թյուր կարծիքը, թե լավ մարզիչ դառնալու համար, պարտադիր պայման է նախկին ֆուտբոլիստ լինելը: Այսպիսի կարծիք են հայտնել  շատ ֆուտբալին մասնագետներ, քննադատներ և նույնիսկ մարզիչներ:





 Գիտեք, իմ կարծիքով  այս խոսքերը չեն կարող և ոչ մի ադեկվատ բացատրություն ունենալ, քանզի...


Ինչպես դառնալ ֆուտբոլային մարզիչ:

Մարզչական Բ արտոնագիրը ՀՖՖ մարզչական որակավորման առաջին աստիճանն է, որը իրավունք է տալիս մարզչական գործունեություն ծավալելու ՀՀ, ինչպես նաև ՈՒԵՖԱ-ի անդամ այն երկրներում, որոնք ստորագրել են ՈՒԵՖԱ-ի մարզչական կոնվենցիան:

Դասընթացին կարող են մասնակցել 21 տարին լրացած բոլոր այն անձինք, ովքեր ցանկանում են ստանալ ֆուտբոլի մարզչի նախնական կրթություն և մարզչական գործունեություն ծավալել:


Այսինքն յուրաքանչյուր ոք, կարող է սկսել իր մարզչական ճանապարհն այս կերպ և հնարավորություն ունենալ հասնելու մեծ հաջողությունների համաշխարհային ֆուտբոլում:

Միանշանակ մարզչի լավ կամ վատ լինելը որոշվում է նրա գաղափարներվ և կառուցած խաղով: Արդյուքներով համեմատել այս մարզչին մյուսի հետ սխալ կլինի , քանի որ հանգամանքների բերումով հնարավոր է բավականին բարձր մակարդակի մազիչ հայտնված լինի միջին մակարդակի թիմում և հասկանալի է որ տվյալ պարագայում նա չի կարող դառնալ ասենք Չեմպիոնների Լիգայի հաղթող:
Առաջին հերթին պետք է ունենալ առաջնորդին հատուկ որակներ: Թիմի մարզիչը պետք է կարողանա ղեկավարել իր ենթակայության տակ գտնվող ֆուտբոլիստներին:

Հաջողակ մարզիչ դառնալու համար պետք է առաջին հերջին ունենալ առաջնորդին հատուկ որակներ: Ցանկացած թիմի բաղկացած է գրեթե 25 ֆուտբոլիստներից և մարզիչը պետք է կարողանա ղեկավարել նրանց: Շատ կարևոր է նաև հոգեբանորեն չիշտ մոտեցում ցուցաբերել ֆուտբոլիստներին: Ընդհանրապես ֆուտբոլը դա մրցակցություն է: Երկու թիմերի մարզիչներ փորձում են միմյանց դեմ պայքարել յուրահատուկ մեթոդներով:

Զարմանալի չէ այն փաստը որ մի ֆուտբոլիստ այս մարզչի մոտ ցուադրում է իր հնարավորությունների կեսը, իսկ մյուսի մոտ օգտագործում է իր ողջ պոտենցիալը: Դա առաջին հերթին գալիս է մարզչի չիշտ մոտեցումից:
 Անկասկած նախկինում ֆուտբոլիստ լինեը կարող է օգտակար լինել ապագա մարզիչ դառնալու գործում: Բայց միայն տեսականորեն: Շատ են դեպքերը համաշխարհային ֆուտբոլում, երբ նախկինում ֆուտբոլիստ չլինենոլ դառնում են թոփ մակարդակի մասնագետներ:

ՄԱՐԶԻՉՆԵՐ ՈՎՔԵՐ ԵՐԲԵՔ ՊՐՈՖԵՍԻՈՆԱԼ ՖՈՒՏԲՈԼ ՉԵՆ ԽԱՂԱՑԵԼ
* Արիգո Սակի- 2 անգամ հաղթել է Եվրոպայի Չեմպիոնների գավաթը, 2 անգամ ՈՒԵՖԱ-ի սուպերգավաթը, 1 անգամ Իտալիայի առաջնությունն ու սուպերգավաթը

* Ժոզե Մոուրինյո - 2 անգամ հաղթել է Չեմպիոնների Լիգայն, 3 անգամ Անգլիայի Պրեմիեր Լիգան, 2 անգամ Իտալիա Սերիա Ա-ն, 1 անգամ Իսպանիայի Լա Լիգան:

* Անդրե Վիլաշ-Բոաշ - Հաղթել է Պորտուգալիայի առաջնությունը, գավաթը, սուպերգավաթը, Ռուսաստանի առաջնությունն ու Սուպերգավաթը և Եվրոպա Լիգայի գավաթը:


Այս ցուցակի մեջ կարող են ք  ավելացնել նաև Ավրաամ Գրանտին, Կառլուշ Կեյրուշին, Լեո Բենհակերին:

Բայց մարզիչների մասին եզրակացություն կազմել միայն նրանց վատսկած տիտղոսներով սխալ կլինի: Օրինակ Արսեն Վենգերը գրեթե 8 տարի ոչ մի տիտղոս չնվաճեց Արսենալի հետ: Բայց հիմա չկա մի մարդ ով կարող է ասել որ ֆրանսիացի մասնագետը վատն է կամ նրա կատարած աշխատանքը անարդյունավետ է: